Avontuur op hoog niveau

Cuenca achter ons latend, trekken we richting Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Onderweg willen we het nationale park CAJAS bezoeken en er eventueel een dag of 2 rondtrekken. We hadden gehoord dat er een trekkershut voorhanden was dus met een rugzak gevuld met wat snacks, koekjes en water nestelden we ons in wat uiteindelijk een huisje was bij de ingang van het park. Gezellig, koud (gelukkig met verwarmingselement op de slaapkamer) en er was een keuken voorhanden (wat een luxe!).
de eerste dag maakten we in de namiddag een kleine verkennende tocht rondom het trekkershuisje. Wat een prachtige natuur! Volledig onder de indruk en met bakken vol goesting om de volgende dag een langere tocht te maken, gingen we slapen nadat we het eerst gezellig hadden gemaakt met de security/boswachter/concierge van het trekkershuis: open haard en een zeer goedkope fles rum, geen enkele andere combinatie is zo effectief tegen de koude :) .

De volgende dag 16u30...  zoekend achter de correcte weg nemen we een aantal foute beslissingen. Na zelfs een kwartje de lucht in te hebben gegooid als ultiem gokmiddel om alsnog de juiste vallei te kiezen, beseffen we tegen 18u dat we zeer waarschijnlijk de nacht zullen moeten doorbrengen onder open hemel op een hoogte van ongeveer 4000 meter in een park waardat een beren zitten, brilberen wel te verstaan.
Nadat we eerst nog voorbij een bosBrand (jaja, met vuur en al :) ) waren gelopen hebben we ons onder een boom op de top van een heuvel gevestigd. Waar onze kaartleesskills ontbraken ( het was echt wel een veel te sumiere toeristenstafkaart, zonder hoogtelijnen, huisjes of wat dan ook dat als referentiepunt kon dienen als je van het te bewandelen pad zou afwijken ! U merk wellicht mijn frustatie hierover. ), konden Wouter en ik wel rekenen op onze scoutsskills om redelijk snel een vuurtje te laten ontbranden. Jolinde, een meisje uit Leuven dat ons vergezelde op dit avontuur, sliep redelijk snel in, terwijl Wouter en ik om de beurt het vuur brandende hielden. Tegen een uur of 11 hoorden we angstaanjagende schreeuwen vanuit de vallei, van achter ons, van links, rechts... FUCK! Berengebrul! Jolinde las snel in het SAShandboek (dat Benji al 7 maanden meezeult maar nog nooit nodig had (Yes, eindelijk zou het nuttig blijken!)) dat je gewoon rustig moet blijven en dat beren je niet snel zelf zullen opzoeken  ... man, wat was ik op dat monent blij dat ik dat boek bij had, verdorie toch zeg! ...Euhm, toch maar best dat vuur wat hoger opfikken!
Het boompje dat achter ons stond moest er aan geloven. Tegen 6 uur 's morgens, heel wat berengebrul en verkoolde takken verder, trokken we onze verkleumde spieren van de grond en hervatten we onze weg. Het plan was om "gewoon" exact dezelfde -foute- weg terug te stappen tot we iemand tegen zouden komen die ons zou kunnen helpen.
4 Uur later liepen we achter 2 veehouders die met hun 4 koeien richting snelweg zouden gaan. Eindelijk waren we zeker dat we ergens zouden op uitkomen. In een verschroeiend tempo met haast niets achter onze kiezen (hartelijk dank aan 1 van de vrouwen van de veehouders die ons nog snel een of ander zelfgemaakte suikerkoek en 3 broodjes toestopte, dit is onze redding geweest :) ) volgden we hen een uurtje of twee om dan zelf een door hen aangewezen pad te volgen.
Uiteindelijk na nog eens een uur of 3 later kwamen we aan op de snelweg. Een trucker pikte ons op en bracht ons naar de hoofdingang van het park. Moe en hongerig maar toch ook wel met een voldaan gevoel gingen we richting het hoofdgebouw om onze aanwezigheid kenbaar te maken en onze afwezigheid van de vorige dag te verklaren. Tijdens het oversteken van de parking, merkten we al een heleboek auto's op waarop Wouter de grap maakte dat het waarschijnlijk auto's waren van al de mensen die ons aan het zoeken waren... en inderdaad: 20 boswachters en lokale vrijwilligers waren de afgelopen nacht en dag bezig geweest met ons op te sporen ... Daar stonden we dan met onze mond vol tanden. Ik kan je garanderen dat je niveau Spaans tot in je schoenen zinkt als je voor 4 ernstig tot streng kijkende boswachters staat die je vragen wat er allemaal is gebeurd tijdens de afgelopen nacht en dag. Gelukkig leek onze uitleg hen wel aannemelijk en kregen we geen rekening voorgeschoteld van hun -toch wel zeer mislukte - reddingsoperatie. (bleek nog dat de bewaker waar we de avond voordien een fles rum mee soldaat hadden gemaakt, hen gewoon de foutieve route had aangewezen om ons op te sporen... jongens jongens jongens toch!

Goed, achteraf bekeken was het een heerlijk, spannend en onverwacht avontuur dat ons altijd zal bijblijven.

Check de foto's, het landschap is echt betoverd mooi!

http://www.facebook.com/album.php?id=763086169&aid=294111

Cuenca, Equador

Zaterdag 19 februari

17u14 , net terug in het hotel aangekomen. Ik laat me op mijn bed vallen, een overweldigende vermoeidheid maakt zich van me meester: Ik sluit mijn ogen even en voel me onmiddelijk wegzinken in wat een heerlijk namiddagdutje zou kunnen worden. Maar slapen doe je ‘s nachts vind ik en dus heis ik mezelf terug recht en zet me achter de computer om mijn unieke dag neer te pennen nu hij nog fris in mijn geheugen zit.

Vanmorgen om 9u werden we opgepikt door een 4x4 range-rover en reden we naar de golvende heuvels buiten Cuenca. Het 50 minuten durende ritje krulde zich langs heuvels en dalen, steeds dieper in het Hobbitachtige groene landschap gevuld met feeerieke huisjes boerderijen, koeien en schapen met op de achtergrond bergen gesluierd in torenhoge witte stapelwolken. De zon leek het allemaal goed te vinden en gaf de final touch door het  landschap te verwarmen met haar heerlijk warme gloed. De dag kon toen al niet meer stuk, en ik…. Ik was volledig klaar voor mijn eerste fullday paardrijtocht (door, over , onder en tussen bergen volgens het reisbureau… yeah right J ).

Eenmaal uit de auto, de paarden gezadeld, was het momento aangebroken om het te bestijgen... Nu moet ik even vertellen dat mijn ervaringen met paardrijden nooit echt een succes voor me zijn geweest. De band die je met zo’n dier moet maken ontbrak me in het verleden wel eens vaker… en dat resulteerde dan in een paard dat vrijwel deed waar zij zin in had. Zo begon het vandaag ook. Ik zat nog maar net in het zadel of het paard vertrok uit eigen beweging naar de uitgang van het domein. Tja, in de verte hoorde ik de gids uitleg geven over hoe je een paard moet leiden maar ik stond dus te ver weg om er iets uit op te maken. Ik was dus volledig op mezelf aangewezen met onder mij een wit, albino paard (idd, vrij vreemd maar het was echt wel zo!) dat hoegenaamd geen enkle intentie had om zich te laten leiden. Dat beloofde...

De eerste 500  meter van de tocht waren dus een krachtmeting tussen Kia, mijn witte merrie, en mezelf. Hoe ik het gedaan heb is me een raadsel maar opeens deed ze perfect wat ik van haar verlangde (wat een heerlijke vrouw!). De teugels losjes in de hand, een trekje naar links en waarachtig, ze ging naar links. Moet het wat sneller? Een kort klikgeluidje met mijn tong en zacht met m’n hielen tegen haar heup en HOP, ze versnelde haar pas. Fantastisch! Onze begeleider had ons de gevleugelde woorden “Quien monta, manda!” toegeworpen en ik voelde me een volwaardige vaquero :p !

We gallopeerden heuvels op en af, sprongen over kleine beekjes (zeer rustig wel, het springen was ik nog niet meester ) ,balanceerden op zandbergen en baanden ons een weg tussen dichtbegroeide bosjes. De paarden deden perfect wat we van hen verlangen en de gids gaf ons dan ook veel vrijheid. Het gevoel dat je hebt als je met een paard een heuvel op gallopeert is moeilijk te beschrijven, maar je voelt je ongelooflijk vrij. Wind in de haren, prachtig uitzicht en onder je –licht pijnlijk- zitvlak een trouwe viervoeter die je met het grootste gemak brengt waar je naartoe wilt. Mega neig, zoals ze in Leuven zouden zeggen J .

Ik had nooit verwacht dat ik paardrijden zo’n geweldige ervaring zou vinden.

Wat een ongewoon grave belevenis! Dit doe ik zeker nog eens.

Equador

na een 4-daags verblijf in de surfstad van Peru, vertoef ik nu in Cuenca, Equador. Het reizen is eindelijk begonnen. Morgen trekken we te paard de bergen in. Momenteel ben ik aan het reizen met Wouter, een mede-Antwerpenaar (heerlijk) en Jolinde, een meisje uit Leuven die we hier ontmoet hebben (grappig accent!). Het driekoppig gezelschap zal de komende dagen lief en leed delen. Wat staat er nog op het programma: morgen dus eerst met de caballos de natuur verkennen rond Cuenca, 2 dagen later verlaten we cuenca en is het doel het natuurpark Cajas. Daar gaan we enkele dagen rondtrekken van refugio tot refugio. Hopelijk is mijn slaapzak bestendig tegen de grillige sierra-temperaturen. We shall see : )

Mijn vlucht naar de Galapagos-eilanden staat geboekt op 1 maart met terug vlucht op 15 maart naar Quito, hoofdstad van Equador.

Ik weet dat ik nog veel moet vertellen maar het zal voor een andere keer zijn.
Tot later!

even kort

Goed, waar moet ik beginnen? 

De laatste 3 weken zijn in vliegende vaart voorbij gegaan. Eerst was er het sociaal project in Patapo, dat overigens een succes was en daags nadien vertrok ik op mijn eerste echt serieuze trip: Arequipa – Puno – Cusco. Gisteren ben ik na een 2-daagse busreis in chiclayo “thuis”gekomen en nu ben ik in zeven haasten alles aan het regelen voor mijn volgend reisje: Cajamarca. Ik denk dat het me deugd zal doen als ik eenmaal echt opstap ben in dit Zuid-Amerikaanse continent zonder telkens terug te keren naar Chiclayo. 12 Februari vindt het huwelijk van mijn zus plaats en dat wil ik natuurlijk niet missen. Die dag zal ook een beetje mijn afscheid zijn want nadien keer ik normaal gezien niet meer terug naar dit deel van Peru.

Door de afgelopen 19 dagen en vooral de laatste week in Cusco met als kers op de taart het “ontdekken” van Machu Picchu, heb ik gigantisch veel zin gekregen om mijn haven hier te verlaten en het onbekende tegemoet te gaan (natuurlijk geflankeerd door mijn trouwe gezel, Lonely Planet J ).

Ik weet dat ik jullie nog heel veel verschuldigd ben. In de eerste plaats de beloofde foto’s van het project. Door al jullie steun, zelfs uit totaal onverwachte hoek, hebben we samen meer dan 3500 euro verzameld. Het was een zeer geslaagde actie waarbij ik mezelf –hoe zou ik het verwoorden- van mijn meer expressieve kant heb laten zien! Hopelijk spreken de foto’s voor zich.

Vervolgens zal ik trachten wat hersenspinsels over de afgelopen reis neer te pennen. Wat ik al wel kan verklappen is dat Machu Picchu wellicht het toppunt is van alles wat ik hier reeds heb gezien en zal zien. Ik heb er geen woorden voor ... of toch: adembenemend, verbazingwekkend, weergaloos, uniek, mysterieus ... Bezoek het zeker ook eens een keer in je leven!