Hey everybody, its been a while since I ve written something on the blog but you know how it goes (or you dont)... since a few days I ve left Peru behind and making my way through Bolivia. 14 Days ago I was still in Iquitos (jungle of Peru) and after 2 days of flying and taking buses I found myself staring down worlds deepest canyon , Cañon de Colca. I ve met a German couple and we explored Cabanaconde (the town where we were logged) together. We stayed at the backpackers hostel 'Pachamama', that is owned by a Peruvian-Belgian couple ( funny thing: I studied with her five years ago and was looking forward to see her again but unfortunately she s back in Belgium for the time being). But the hostal was really great: nice accommodation, delicious pizzas, book exchange, a lot of dvd's and a great atmosphere!
I went on a 2day hike through the Cañon and enjoyed every view. it was really amazing! at night At the first stop I ve met Hannah and Martin again (the german couple) and we went on together. at around 4.30 in the evening we reached the hostal in a little village on the other side of the cañon. Afer a fine dinner (look at the pic of the kitchen surround by cuyes (=hamsters) ) and lots of great conversations with other travellers we went to bed at around 9 =) ! Yeah, wen you live by the rithm of the sun you go to bed real early and get up at around 6 or 7 in the morning, like the next morning. After a quick wash outside I was ready to go back up to Cabanaconde. First we had to reach the bridge and at around 11 we were standing at the bottom of a steep climb back to Cabanaconde. With a left knee that probably has to be changed when I back in Belgium I did the climb in 2h and 18 minuts (Lonely Planet says that ou should take 3.5 to 4.5 hours) BUT i was in a hurry because it was the Copa del Rey and the bolivians told me that it went on air at 1 o clock in the afternoon. I think I ve overcome my mental and physical limits like 10 times during that climb, man I was soooo exhausted when I reached the 'highway'. Ohyeah, I wanna thank God for giving me a lift from that point because thanks to the kind roadworkers who took me the last km to town I was right in time: 13h and no minute later! I stormed into the sportsbar and there I so an empty stadion on television.... ?! "Hola señor, estas aca por el partido?!" Claro que si, le dige. "empieza a las dos y quarenta y cinco" ......*******....... Antwerpse vloek!
Bon, after a hot shower a was ready to see Barcelona prevail.... second disappointment of the day ... o well, they will win the champion league ;) !
After Arequipa (district of canon de colca) I made my way to La Paz. And that didnt went without a lot of tranportation problems which I will not bother you with. the only thing you have to know is that in South America you always have to triple check everything you buy. Make sure that the following things on your ticket or just: date, seat, price, number of passengers, name of the agency,... . We eventually made it to La Paz but with a lot of waiting and in the end a 3.5 hour busride sitting next to the drivers because there were not enough seats... but great views in Bolivia so no complaining ;). arriving in La Paz is hard to describe... you have to experience the awesomeness of it. The city is so big and completely surrounded by mountains of whom some are with snow. its an almighty sight. Martin his camera was better then mine (with wide angle) so he took most pictures. When I ll get them i ll put them to on FB.
Okay, the next links or some pics of the last two weeks.
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173519436170.321850.763086169&l=b07bc484fe
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150167403316170.309662.763086169&l=47d475ce4c
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173546191170.321902.763086169&l=30c0f1eb64
Greets!
Chaparri - Chiclayo
maandag 25 april 2011
zondag 3 april 2011
Dagboekfragment
Project in Patapo, febrero
´s Morgens vroeg afgesproken op het hoofdkwartier, gepakt en gezakt met alle kadootjes die we de avond ervoor gezamelijk ingepakt hadden. Een totaal van 160 paar schoenen, 160 shirts en shorts! Wat was dat een werkje. Een lijst met 150 namen, elk met hun taille en schoenmaat… we zijn er even zoet mee geweest. Een tweetal weken ervoor waren we voor de eerste keer samengekomen. Mijn groep van extranjeros (buitenlanders) en een lokale groep van jonge vrijwilligers die elk jaar een sociaal project doen. Dit jaar konden we onze krachten dus bundelen. Onze harde Westerse valuta en hun ervaring, succes gegarandeerd! Na een wat chaotische start splitsten we ons op in verschillende groepjes om activiteiten te verzinnen voor de kinderen( per leeftijdscategorie dus).
Rond 6u30 vertrokken we met een custer (grotere combi of kleinere bus) naar Patapo, een ´dorpje´ in ruraal gebied op een uurtje rijden van Chiclayo. Alles op het dak van de bus en wij, gringos met locals, op weg naar wat hopelijk een memorable dag zou worden. Daar aangekomen werden we begroet door het hoofd van de gemeenschap en hij gaf ons een ruimte ter beschikking (waarschijnlijk was het zijn eigen living) waar we onze spullen konden opbergen en onze cadeautjes konden uitspreiden. Na een halfuurtje van ballonnen opblazen en het afdakje buiten wat te versieren, konden we aan de slag. Het plan om per leeftijdscategorie spelletjes te spelen werd al snel afgevoerd omdat er een 50tal kinderen tussen de 3 en 6 jaar klaarstonden. Dus werd er beslist om voor alle kinderen en aanwezige volwassenen een jongleershow te geven. 2 Clowns gingen de uitdaging aan en voor ik het wist stonden we het publiek op te warmen met een paar danspasjes en improvisatie van het laatste uur. Hierna werd de show gestolen door een zeer begeesterd jongleeroptreden =) Jongens, respect voor al de artiesten die dit als kostgewinning doen. Met een publiek voor je is het allesbehalve simpel, zeker als je –zoals mij- maar een amateur bent. Nu waren de kinderen wel enthousiast en de sfeer zat erin! Ideaal moment dus om de groepen op te delen en om per leeftijd een activiteit te doen. Zo kreeg ik even de tijd om op adem te komen en foto´s te trekken (zweten dat ik deed, niet normaal). Na een uurtje hoogspringen en voetbal voor de de oudsten, tekenen en kleuren voor de middenmoot en puzzelen voor de kleinsten was het zover: cadeautjestijd!
Nog nooit, ik herhaal, NOOIT, heb een ik bende vrouwen zo snel zien rechtspringen en naar een deuropening zien lopen. Misschien moet ik wat meer gaan winkelen tijdens de soldenperiode maar Dios mio, wat was dat. Iedereen had nochtans een bonnetje met daarop geschreven waar ze recht op hadden, maar herhalen dat er genoeg was voor iedereen hielp blijkbaar niet. Daar stonden ze dan, duwend, roepend, zwaaiend met hun bestelbon in de ene hand en een baby in de andere. 2 tevergeefse pogingen van mezelf en talloze van Peruviaanse vrijwilligers zelf om een rij te vormen, bleven onbeantwoord. Gelukkig werd het wat kalmer wanneer een paar van ons zich mengden en ze doorkregen dat er weldegelijk voor iedereen een geschenkje was. Na ongeveer 2 hectiche uren was alles uitgedeeld en zag je her en der kinderen rondlopen met hun nieuwe tandenborstel of in nieuwe kleren. Geweldig! Enkele ouders zijn ons ook komen bedanken en herkenden ons nog van enkele weken geleden toen we langskwamen om alle maten van de kinderen te vragen.
Jaja, het was een geslaagde voormiddag en we hebben veel blije gezichten mogen zien. Nogmaals dank aan alle mensen die hier direct of indirect hun steentje aan hebben bijgedragen. Het project was een succes en onlangs hebben we beslist dat we met het geld dat overblijft een speeltuin gaan vernieuwen van een plaatselijke Aldea “Virgen de la Paz”, een opvangtehuis voor kinderen van 6 tot 12 jaar. Helaas das wel zonder mij want ik zit dan terug in belgenlandje…
Abonneren op:
Posts (Atom)