http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150195171811170.329554.763086169&l=dd54bd6415
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150195134521170.329536.763086169&l=e7c7000e7a
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150195127326170.329531.763086169&l=27822053ce
Chaparri - Chiclayo
vrijdag 20 mei 2011
vrijdag 6 mei 2011
Tour on the Bolivian Altiplano
May sixth,
My days in Bolivia pass by so fast. It is already may! Only a few days left (17!!) before I head to New York… My last few days were a bit intensive. I went on a three days tour around Uyuni (south Bolivia). We were with a nice group of 6 people representing Canada, Chile, Austria, Holland (yeah I know, what are the chances!!) and ofcourse Belgium. 6 of us with a driver all seated in a big 4 by 4 to to explore all the nature that surrounds Uyuni, beginning with the biggest salt flat in the world!
A bit more info about the Salar:
Salar de Uyuni is the world's largest salt flat at 10,582 square kilometers. It is elevated 3,656 meters above the mean sea level. The Salar was formed as a result of transformations between several prehistoric lakes. It is covered by a few meters of salt crust, which has an extraordinary flatness with the average altitude variations within one meter over the entire area of the Salar. The crust serves as a source of salt and covers a pool of brine, which is exceptionally rich in lithium. It contains 50 to 70% of the world's lithium reserves,which is in the process of being extracted. The Salar serves as the major transport route across the Bolivian Altiplano and is a major breeding ground for several species of pink flamingos.
One major tourist attraction is an antique train cemetery. It is 3 kilometers (1.9 mi) outside Uyuni and is connected to it by the old train tracks. The town served in the past as a distribution hub for the trains carrying minerals enroute to Pacific Ocean ports. The rail lines were built by British engineers arriving near the end of the 19th century and formed a sizeable community in Uyuni. The trains were mostly used by the mining companies. In the 1940s, the mining industry collapsed, partly because of mineral depletion. Many trains were abandoned, producing the train cemetery. There are proposals to build a museum from the cemetery.
The first night we slept at this lodge runned by a family. It was cold but nothing compared to what we had to deal with the next night (how little did we know…). Also, we had enough alcohol to resist the first wave of freezing tempetures before going into bed. The following morging began really early and some of us were dealing with the sideeffects of having a really warm night (due to several shots of ‘miners’whiskey … but the stunning scenery of the Bolivian Altiplano that surrounded us made it all good! I can’t describe how it looks like, just look at the pictures.
There were several highlights during this three day trip but a think that I was the most amazed by the field of geysers. It was like walking in this prehistoric field of destruction. The only thing that was missing were the dinosaurs skeletons. The air was filled with a penetrating smell of all sorts of gasses, and they didn’t smell particularly good. You really don’t want to fall in these ‘pools’ of bubbling ‘’volcano fluids’’.
Another highlight was during the last day. We had to get out of bed at 4.30 am (!!!). It was freezing cold and everybody thought that we would never get warm that day. Untill we stopped at this hot waterpool (due to volcanic activity). I had goosebumps from my little toes all the way up to my eyebrowns; it felt so good! Laying there in a hot spring with a B E A Utiful view and surrounded by ‘gringos’ who were experiencing exact the same. Amazing! When I got out , eventually, my whole body looked like these giant geyser itself, so much damp! You have to drive yourself quickly because it s still like 2 or 3 degrees… .
When we came back in Uyuni –after a last day drive of 7 hours- we were all exhausted and longing for a shower. We had our last meal together and then said goodbye. The Canadian couple already left us at the Chilean border this morning, Anna (Holland) and Manuela (Austria) were heading for Oruro on the midnight train and Andres and I had or bus at 6.00 a.m. the next morning, destination Tupiza!
Hey marlijke, jammer dat het ook overnachting is als ik mee op zeeklassen ben. Helaas… ik ben er zeker van dat het spannende verhaal ook lukt zonder meester Benjamin ;) (iets over piraten en een schat doet het em altijd! )
My days in Bolivia pass by so fast. It is already may! Only a few days left (17!!) before I head to New York… My last few days were a bit intensive. I went on a three days tour around Uyuni (south Bolivia). We were with a nice group of 6 people representing Canada, Chile, Austria, Holland (yeah I know, what are the chances!!) and ofcourse Belgium. 6 of us with a driver all seated in a big 4 by 4 to to explore all the nature that surrounds Uyuni, beginning with the biggest salt flat in the world!
A bit more info about the Salar:
Salar de Uyuni is the world's largest salt flat at 10,582 square kilometers. It is elevated 3,656 meters above the mean sea level. The Salar was formed as a result of transformations between several prehistoric lakes. It is covered by a few meters of salt crust, which has an extraordinary flatness with the average altitude variations within one meter over the entire area of the Salar. The crust serves as a source of salt and covers a pool of brine, which is exceptionally rich in lithium. It contains 50 to 70% of the world's lithium reserves,which is in the process of being extracted. The Salar serves as the major transport route across the Bolivian Altiplano and is a major breeding ground for several species of pink flamingos.
One major tourist attraction is an antique train cemetery. It is 3 kilometers (1.9 mi) outside Uyuni and is connected to it by the old train tracks. The town served in the past as a distribution hub for the trains carrying minerals enroute to Pacific Ocean ports. The rail lines were built by British engineers arriving near the end of the 19th century and formed a sizeable community in Uyuni. The trains were mostly used by the mining companies. In the 1940s, the mining industry collapsed, partly because of mineral depletion. Many trains were abandoned, producing the train cemetery. There are proposals to build a museum from the cemetery.
The first night we slept at this lodge runned by a family. It was cold but nothing compared to what we had to deal with the next night (how little did we know…). Also, we had enough alcohol to resist the first wave of freezing tempetures before going into bed. The following morging began really early and some of us were dealing with the sideeffects of having a really warm night (due to several shots of ‘miners’whiskey … but the stunning scenery of the Bolivian Altiplano that surrounded us made it all good! I can’t describe how it looks like, just look at the pictures.
There were several highlights during this three day trip but a think that I was the most amazed by the field of geysers. It was like walking in this prehistoric field of destruction. The only thing that was missing were the dinosaurs skeletons. The air was filled with a penetrating smell of all sorts of gasses, and they didn’t smell particularly good. You really don’t want to fall in these ‘pools’ of bubbling ‘’volcano fluids’’.
Another highlight was during the last day. We had to get out of bed at 4.30 am (!!!). It was freezing cold and everybody thought that we would never get warm that day. Untill we stopped at this hot waterpool (due to volcanic activity). I had goosebumps from my little toes all the way up to my eyebrowns; it felt so good! Laying there in a hot spring with a B E A Utiful view and surrounded by ‘gringos’ who were experiencing exact the same. Amazing! When I got out , eventually, my whole body looked like these giant geyser itself, so much damp! You have to drive yourself quickly because it s still like 2 or 3 degrees… .
When we came back in Uyuni –after a last day drive of 7 hours- we were all exhausted and longing for a shower. We had our last meal together and then said goodbye. The Canadian couple already left us at the Chilean border this morning, Anna (Holland) and Manuela (Austria) were heading for Oruro on the midnight train and Andres and I had or bus at 6.00 a.m. the next morning, destination Tupiza!
Hey marlijke, jammer dat het ook overnachting is als ik mee op zeeklassen ben. Helaas… ik ben er zeker van dat het spannende verhaal ook lukt zonder meester Benjamin ;) (iets over piraten en een schat doet het em altijd! )
maandag 25 april 2011
Out of Peru
Hey everybody, its been a while since I ve written something on the blog but you know how it goes (or you dont)... since a few days I ve left Peru behind and making my way through Bolivia. 14 Days ago I was still in Iquitos (jungle of Peru) and after 2 days of flying and taking buses I found myself staring down worlds deepest canyon , Cañon de Colca. I ve met a German couple and we explored Cabanaconde (the town where we were logged) together. We stayed at the backpackers hostel 'Pachamama', that is owned by a Peruvian-Belgian couple ( funny thing: I studied with her five years ago and was looking forward to see her again but unfortunately she s back in Belgium for the time being). But the hostal was really great: nice accommodation, delicious pizzas, book exchange, a lot of dvd's and a great atmosphere!
I went on a 2day hike through the Cañon and enjoyed every view. it was really amazing! at night At the first stop I ve met Hannah and Martin again (the german couple) and we went on together. at around 4.30 in the evening we reached the hostal in a little village on the other side of the cañon. Afer a fine dinner (look at the pic of the kitchen surround by cuyes (=hamsters) ) and lots of great conversations with other travellers we went to bed at around 9 =) ! Yeah, wen you live by the rithm of the sun you go to bed real early and get up at around 6 or 7 in the morning, like the next morning. After a quick wash outside I was ready to go back up to Cabanaconde. First we had to reach the bridge and at around 11 we were standing at the bottom of a steep climb back to Cabanaconde. With a left knee that probably has to be changed when I back in Belgium I did the climb in 2h and 18 minuts (Lonely Planet says that ou should take 3.5 to 4.5 hours) BUT i was in a hurry because it was the Copa del Rey and the bolivians told me that it went on air at 1 o clock in the afternoon. I think I ve overcome my mental and physical limits like 10 times during that climb, man I was soooo exhausted when I reached the 'highway'. Ohyeah, I wanna thank God for giving me a lift from that point because thanks to the kind roadworkers who took me the last km to town I was right in time: 13h and no minute later! I stormed into the sportsbar and there I so an empty stadion on television.... ?! "Hola señor, estas aca por el partido?!" Claro que si, le dige. "empieza a las dos y quarenta y cinco" ......*******....... Antwerpse vloek!
Bon, after a hot shower a was ready to see Barcelona prevail.... second disappointment of the day ... o well, they will win the champion league ;) !
After Arequipa (district of canon de colca) I made my way to La Paz. And that didnt went without a lot of tranportation problems which I will not bother you with. the only thing you have to know is that in South America you always have to triple check everything you buy. Make sure that the following things on your ticket or just: date, seat, price, number of passengers, name of the agency,... . We eventually made it to La Paz but with a lot of waiting and in the end a 3.5 hour busride sitting next to the drivers because there were not enough seats... but great views in Bolivia so no complaining ;). arriving in La Paz is hard to describe... you have to experience the awesomeness of it. The city is so big and completely surrounded by mountains of whom some are with snow. its an almighty sight. Martin his camera was better then mine (with wide angle) so he took most pictures. When I ll get them i ll put them to on FB.
Okay, the next links or some pics of the last two weeks.
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173519436170.321850.763086169&l=b07bc484fe
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150167403316170.309662.763086169&l=47d475ce4c
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173546191170.321902.763086169&l=30c0f1eb64
Greets!
I went on a 2day hike through the Cañon and enjoyed every view. it was really amazing! at night At the first stop I ve met Hannah and Martin again (the german couple) and we went on together. at around 4.30 in the evening we reached the hostal in a little village on the other side of the cañon. Afer a fine dinner (look at the pic of the kitchen surround by cuyes (=hamsters) ) and lots of great conversations with other travellers we went to bed at around 9 =) ! Yeah, wen you live by the rithm of the sun you go to bed real early and get up at around 6 or 7 in the morning, like the next morning. After a quick wash outside I was ready to go back up to Cabanaconde. First we had to reach the bridge and at around 11 we were standing at the bottom of a steep climb back to Cabanaconde. With a left knee that probably has to be changed when I back in Belgium I did the climb in 2h and 18 minuts (Lonely Planet says that ou should take 3.5 to 4.5 hours) BUT i was in a hurry because it was the Copa del Rey and the bolivians told me that it went on air at 1 o clock in the afternoon. I think I ve overcome my mental and physical limits like 10 times during that climb, man I was soooo exhausted when I reached the 'highway'. Ohyeah, I wanna thank God for giving me a lift from that point because thanks to the kind roadworkers who took me the last km to town I was right in time: 13h and no minute later! I stormed into the sportsbar and there I so an empty stadion on television.... ?! "Hola señor, estas aca por el partido?!" Claro que si, le dige. "empieza a las dos y quarenta y cinco" ......*******....... Antwerpse vloek!
Bon, after a hot shower a was ready to see Barcelona prevail.... second disappointment of the day ... o well, they will win the champion league ;) !
After Arequipa (district of canon de colca) I made my way to La Paz. And that didnt went without a lot of tranportation problems which I will not bother you with. the only thing you have to know is that in South America you always have to triple check everything you buy. Make sure that the following things on your ticket or just: date, seat, price, number of passengers, name of the agency,... . We eventually made it to La Paz but with a lot of waiting and in the end a 3.5 hour busride sitting next to the drivers because there were not enough seats... but great views in Bolivia so no complaining ;). arriving in La Paz is hard to describe... you have to experience the awesomeness of it. The city is so big and completely surrounded by mountains of whom some are with snow. its an almighty sight. Martin his camera was better then mine (with wide angle) so he took most pictures. When I ll get them i ll put them to on FB.
Okay, the next links or some pics of the last two weeks.
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173519436170.321850.763086169&l=b07bc484fe
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150167403316170.309662.763086169&l=47d475ce4c
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150173546191170.321902.763086169&l=30c0f1eb64
Greets!
zondag 3 april 2011
Dagboekfragment
Project in Patapo, febrero
´s Morgens vroeg afgesproken op het hoofdkwartier, gepakt en gezakt met alle kadootjes die we de avond ervoor gezamelijk ingepakt hadden. Een totaal van 160 paar schoenen, 160 shirts en shorts! Wat was dat een werkje. Een lijst met 150 namen, elk met hun taille en schoenmaat… we zijn er even zoet mee geweest. Een tweetal weken ervoor waren we voor de eerste keer samengekomen. Mijn groep van extranjeros (buitenlanders) en een lokale groep van jonge vrijwilligers die elk jaar een sociaal project doen. Dit jaar konden we onze krachten dus bundelen. Onze harde Westerse valuta en hun ervaring, succes gegarandeerd! Na een wat chaotische start splitsten we ons op in verschillende groepjes om activiteiten te verzinnen voor de kinderen( per leeftijdscategorie dus).
Rond 6u30 vertrokken we met een custer (grotere combi of kleinere bus) naar Patapo, een ´dorpje´ in ruraal gebied op een uurtje rijden van Chiclayo. Alles op het dak van de bus en wij, gringos met locals, op weg naar wat hopelijk een memorable dag zou worden. Daar aangekomen werden we begroet door het hoofd van de gemeenschap en hij gaf ons een ruimte ter beschikking (waarschijnlijk was het zijn eigen living) waar we onze spullen konden opbergen en onze cadeautjes konden uitspreiden. Na een halfuurtje van ballonnen opblazen en het afdakje buiten wat te versieren, konden we aan de slag. Het plan om per leeftijdscategorie spelletjes te spelen werd al snel afgevoerd omdat er een 50tal kinderen tussen de 3 en 6 jaar klaarstonden. Dus werd er beslist om voor alle kinderen en aanwezige volwassenen een jongleershow te geven. 2 Clowns gingen de uitdaging aan en voor ik het wist stonden we het publiek op te warmen met een paar danspasjes en improvisatie van het laatste uur. Hierna werd de show gestolen door een zeer begeesterd jongleeroptreden =) Jongens, respect voor al de artiesten die dit als kostgewinning doen. Met een publiek voor je is het allesbehalve simpel, zeker als je –zoals mij- maar een amateur bent. Nu waren de kinderen wel enthousiast en de sfeer zat erin! Ideaal moment dus om de groepen op te delen en om per leeftijd een activiteit te doen. Zo kreeg ik even de tijd om op adem te komen en foto´s te trekken (zweten dat ik deed, niet normaal). Na een uurtje hoogspringen en voetbal voor de de oudsten, tekenen en kleuren voor de middenmoot en puzzelen voor de kleinsten was het zover: cadeautjestijd!
Nog nooit, ik herhaal, NOOIT, heb een ik bende vrouwen zo snel zien rechtspringen en naar een deuropening zien lopen. Misschien moet ik wat meer gaan winkelen tijdens de soldenperiode maar Dios mio, wat was dat. Iedereen had nochtans een bonnetje met daarop geschreven waar ze recht op hadden, maar herhalen dat er genoeg was voor iedereen hielp blijkbaar niet. Daar stonden ze dan, duwend, roepend, zwaaiend met hun bestelbon in de ene hand en een baby in de andere. 2 tevergeefse pogingen van mezelf en talloze van Peruviaanse vrijwilligers zelf om een rij te vormen, bleven onbeantwoord. Gelukkig werd het wat kalmer wanneer een paar van ons zich mengden en ze doorkregen dat er weldegelijk voor iedereen een geschenkje was. Na ongeveer 2 hectiche uren was alles uitgedeeld en zag je her en der kinderen rondlopen met hun nieuwe tandenborstel of in nieuwe kleren. Geweldig! Enkele ouders zijn ons ook komen bedanken en herkenden ons nog van enkele weken geleden toen we langskwamen om alle maten van de kinderen te vragen.
Jaja, het was een geslaagde voormiddag en we hebben veel blije gezichten mogen zien. Nogmaals dank aan alle mensen die hier direct of indirect hun steentje aan hebben bijgedragen. Het project was een succes en onlangs hebben we beslist dat we met het geld dat overblijft een speeltuin gaan vernieuwen van een plaatselijke Aldea “Virgen de la Paz”, een opvangtehuis voor kinderen van 6 tot 12 jaar. Helaas das wel zonder mij want ik zit dan terug in belgenlandje…
dinsdag 22 maart 2011
dinsdag 8 maart 2011
GALAPAGOS part one: The "Cruise"
First set of pictures, enjoy (like I did!)
http://www.facebook.com/album.php?aid=297639&id=763086169
http://www.facebook.com/album.php?aid=297639&id=763086169
vrijdag 25 februari 2011
Avontuur op hoog niveau
Cuenca achter ons latend, trekken we richting Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Onderweg willen we het nationale park CAJAS bezoeken en er eventueel een dag of 2 rondtrekken. We hadden gehoord dat er een trekkershut voorhanden was dus met een rugzak gevuld met wat snacks, koekjes en water nestelden we ons in wat uiteindelijk een huisje was bij de ingang van het park. Gezellig, koud (gelukkig met verwarmingselement op de slaapkamer) en er was een keuken voorhanden (wat een luxe!).
de eerste dag maakten we in de namiddag een kleine verkennende tocht rondom het trekkershuisje. Wat een prachtige natuur! Volledig onder de indruk en met bakken vol goesting om de volgende dag een langere tocht te maken, gingen we slapen nadat we het eerst gezellig hadden gemaakt met de security/boswachter/concierge van het trekkershuis: open haard en een zeer goedkope fles rum, geen enkele andere combinatie is zo effectief tegen de koude :) .
De volgende dag 16u30... zoekend achter de correcte weg nemen we een aantal foute beslissingen. Na zelfs een kwartje de lucht in te hebben gegooid als ultiem gokmiddel om alsnog de juiste vallei te kiezen, beseffen we tegen 18u dat we zeer waarschijnlijk de nacht zullen moeten doorbrengen onder open hemel op een hoogte van ongeveer 4000 meter in een park waardat een beren zitten, brilberen wel te verstaan.
Nadat we eerst nog voorbij een bosBrand (jaja, met vuur en al :) ) waren gelopen hebben we ons onder een boom op de top van een heuvel gevestigd. Waar onze kaartleesskills ontbraken ( het was echt wel een veel te sumiere toeristenstafkaart, zonder hoogtelijnen, huisjes of wat dan ook dat als referentiepunt kon dienen als je van het te bewandelen pad zou afwijken ! U merk wellicht mijn frustatie hierover. ), konden Wouter en ik wel rekenen op onze scoutsskills om redelijk snel een vuurtje te laten ontbranden. Jolinde, een meisje uit Leuven dat ons vergezelde op dit avontuur, sliep redelijk snel in, terwijl Wouter en ik om de beurt het vuur brandende hielden. Tegen een uur of 11 hoorden we angstaanjagende schreeuwen vanuit de vallei, van achter ons, van links, rechts... FUCK! Berengebrul! Jolinde las snel in het SAShandboek (dat Benji al 7 maanden meezeult maar nog nooit nodig had (Yes, eindelijk zou het nuttig blijken!)) dat je gewoon rustig moet blijven en dat beren je niet snel zelf zullen opzoeken ... man, wat was ik op dat monent blij dat ik dat boek bij had, verdorie toch zeg! ...Euhm, toch maar best dat vuur wat hoger opfikken!
Het boompje dat achter ons stond moest er aan geloven. Tegen 6 uur 's morgens, heel wat berengebrul en verkoolde takken verder, trokken we onze verkleumde spieren van de grond en hervatten we onze weg. Het plan was om "gewoon" exact dezelfde -foute- weg terug te stappen tot we iemand tegen zouden komen die ons zou kunnen helpen.
4 Uur later liepen we achter 2 veehouders die met hun 4 koeien richting snelweg zouden gaan. Eindelijk waren we zeker dat we ergens zouden op uitkomen. In een verschroeiend tempo met haast niets achter onze kiezen (hartelijk dank aan 1 van de vrouwen van de veehouders die ons nog snel een of ander zelfgemaakte suikerkoek en 3 broodjes toestopte, dit is onze redding geweest :) ) volgden we hen een uurtje of twee om dan zelf een door hen aangewezen pad te volgen.
Uiteindelijk na nog eens een uur of 3 later kwamen we aan op de snelweg. Een trucker pikte ons op en bracht ons naar de hoofdingang van het park. Moe en hongerig maar toch ook wel met een voldaan gevoel gingen we richting het hoofdgebouw om onze aanwezigheid kenbaar te maken en onze afwezigheid van de vorige dag te verklaren. Tijdens het oversteken van de parking, merkten we al een heleboek auto's op waarop Wouter de grap maakte dat het waarschijnlijk auto's waren van al de mensen die ons aan het zoeken waren... en inderdaad: 20 boswachters en lokale vrijwilligers waren de afgelopen nacht en dag bezig geweest met ons op te sporen ... Daar stonden we dan met onze mond vol tanden. Ik kan je garanderen dat je niveau Spaans tot in je schoenen zinkt als je voor 4 ernstig tot streng kijkende boswachters staat die je vragen wat er allemaal is gebeurd tijdens de afgelopen nacht en dag. Gelukkig leek onze uitleg hen wel aannemelijk en kregen we geen rekening voorgeschoteld van hun -toch wel zeer mislukte - reddingsoperatie. (bleek nog dat de bewaker waar we de avond voordien een fles rum mee soldaat hadden gemaakt, hen gewoon de foutieve route had aangewezen om ons op te sporen... jongens jongens jongens toch!
Goed, achteraf bekeken was het een heerlijk, spannend en onverwacht avontuur dat ons altijd zal bijblijven.
Check de foto's, het landschap is echt betoverd mooi!
http://www.facebook.com/album.php?id=763086169&aid=294111
de eerste dag maakten we in de namiddag een kleine verkennende tocht rondom het trekkershuisje. Wat een prachtige natuur! Volledig onder de indruk en met bakken vol goesting om de volgende dag een langere tocht te maken, gingen we slapen nadat we het eerst gezellig hadden gemaakt met de security/boswachter/concierge van het trekkershuis: open haard en een zeer goedkope fles rum, geen enkele andere combinatie is zo effectief tegen de koude :) .
De volgende dag 16u30... zoekend achter de correcte weg nemen we een aantal foute beslissingen. Na zelfs een kwartje de lucht in te hebben gegooid als ultiem gokmiddel om alsnog de juiste vallei te kiezen, beseffen we tegen 18u dat we zeer waarschijnlijk de nacht zullen moeten doorbrengen onder open hemel op een hoogte van ongeveer 4000 meter in een park waardat een beren zitten, brilberen wel te verstaan.
Nadat we eerst nog voorbij een bosBrand (jaja, met vuur en al :) ) waren gelopen hebben we ons onder een boom op de top van een heuvel gevestigd. Waar onze kaartleesskills ontbraken ( het was echt wel een veel te sumiere toeristenstafkaart, zonder hoogtelijnen, huisjes of wat dan ook dat als referentiepunt kon dienen als je van het te bewandelen pad zou afwijken ! U merk wellicht mijn frustatie hierover. ), konden Wouter en ik wel rekenen op onze scoutsskills om redelijk snel een vuurtje te laten ontbranden. Jolinde, een meisje uit Leuven dat ons vergezelde op dit avontuur, sliep redelijk snel in, terwijl Wouter en ik om de beurt het vuur brandende hielden. Tegen een uur of 11 hoorden we angstaanjagende schreeuwen vanuit de vallei, van achter ons, van links, rechts... FUCK! Berengebrul! Jolinde las snel in het SAShandboek (dat Benji al 7 maanden meezeult maar nog nooit nodig had (Yes, eindelijk zou het nuttig blijken!)) dat je gewoon rustig moet blijven en dat beren je niet snel zelf zullen opzoeken ... man, wat was ik op dat monent blij dat ik dat boek bij had, verdorie toch zeg! ...Euhm, toch maar best dat vuur wat hoger opfikken!
Het boompje dat achter ons stond moest er aan geloven. Tegen 6 uur 's morgens, heel wat berengebrul en verkoolde takken verder, trokken we onze verkleumde spieren van de grond en hervatten we onze weg. Het plan was om "gewoon" exact dezelfde -foute- weg terug te stappen tot we iemand tegen zouden komen die ons zou kunnen helpen.
4 Uur later liepen we achter 2 veehouders die met hun 4 koeien richting snelweg zouden gaan. Eindelijk waren we zeker dat we ergens zouden op uitkomen. In een verschroeiend tempo met haast niets achter onze kiezen (hartelijk dank aan 1 van de vrouwen van de veehouders die ons nog snel een of ander zelfgemaakte suikerkoek en 3 broodjes toestopte, dit is onze redding geweest :) ) volgden we hen een uurtje of twee om dan zelf een door hen aangewezen pad te volgen.
Uiteindelijk na nog eens een uur of 3 later kwamen we aan op de snelweg. Een trucker pikte ons op en bracht ons naar de hoofdingang van het park. Moe en hongerig maar toch ook wel met een voldaan gevoel gingen we richting het hoofdgebouw om onze aanwezigheid kenbaar te maken en onze afwezigheid van de vorige dag te verklaren. Tijdens het oversteken van de parking, merkten we al een heleboek auto's op waarop Wouter de grap maakte dat het waarschijnlijk auto's waren van al de mensen die ons aan het zoeken waren... en inderdaad: 20 boswachters en lokale vrijwilligers waren de afgelopen nacht en dag bezig geweest met ons op te sporen ... Daar stonden we dan met onze mond vol tanden. Ik kan je garanderen dat je niveau Spaans tot in je schoenen zinkt als je voor 4 ernstig tot streng kijkende boswachters staat die je vragen wat er allemaal is gebeurd tijdens de afgelopen nacht en dag. Gelukkig leek onze uitleg hen wel aannemelijk en kregen we geen rekening voorgeschoteld van hun -toch wel zeer mislukte - reddingsoperatie. (bleek nog dat de bewaker waar we de avond voordien een fles rum mee soldaat hadden gemaakt, hen gewoon de foutieve route had aangewezen om ons op te sporen... jongens jongens jongens toch!
Goed, achteraf bekeken was het een heerlijk, spannend en onverwacht avontuur dat ons altijd zal bijblijven.
Check de foto's, het landschap is echt betoverd mooi!
http://www.facebook.com/album.php?id=763086169&aid=294111
zondag 20 februari 2011
Cuenca, Equador
Zaterdag 19 februari
17u14 , net terug in het hotel aangekomen. Ik laat me op mijn bed vallen, een overweldigende vermoeidheid maakt zich van me meester: Ik sluit mijn ogen even en voel me onmiddelijk wegzinken in wat een heerlijk namiddagdutje zou kunnen worden. Maar slapen doe je ‘s nachts vind ik en dus heis ik mezelf terug recht en zet me achter de computer om mijn unieke dag neer te pennen nu hij nog fris in mijn geheugen zit.
Vanmorgen om 9u werden we opgepikt door een 4x4 range-rover en reden we naar de golvende heuvels buiten Cuenca. Het 50 minuten durende ritje krulde zich langs heuvels en dalen, steeds dieper in het Hobbitachtige groene landschap gevuld met feeerieke huisjes boerderijen, koeien en schapen met op de achtergrond bergen gesluierd in torenhoge witte stapelwolken. De zon leek het allemaal goed te vinden en gaf de final touch door het landschap te verwarmen met haar heerlijk warme gloed. De dag kon toen al niet meer stuk, en ik…. Ik was volledig klaar voor mijn eerste fullday paardrijtocht (door, over , onder en tussen bergen volgens het reisbureau… yeah right J ).
Eenmaal uit de auto, de paarden gezadeld, was het momento aangebroken om het te bestijgen... Nu moet ik even vertellen dat mijn ervaringen met paardrijden nooit echt een succes voor me zijn geweest. De band die je met zo’n dier moet maken ontbrak me in het verleden wel eens vaker… en dat resulteerde dan in een paard dat vrijwel deed waar zij zin in had. Zo begon het vandaag ook. Ik zat nog maar net in het zadel of het paard vertrok uit eigen beweging naar de uitgang van het domein. Tja, in de verte hoorde ik de gids uitleg geven over hoe je een paard moet leiden maar ik stond dus te ver weg om er iets uit op te maken. Ik was dus volledig op mezelf aangewezen met onder mij een wit, albino paard (idd, vrij vreemd maar het was echt wel zo!) dat hoegenaamd geen enkle intentie had om zich te laten leiden. Dat beloofde...
De eerste 500 meter van de tocht waren dus een krachtmeting tussen Kia, mijn witte merrie, en mezelf. Hoe ik het gedaan heb is me een raadsel maar opeens deed ze perfect wat ik van haar verlangde (wat een heerlijke vrouw!). De teugels losjes in de hand, een trekje naar links en waarachtig, ze ging naar links. Moet het wat sneller? Een kort klikgeluidje met mijn tong en zacht met m’n hielen tegen haar heup en HOP, ze versnelde haar pas. Fantastisch! Onze begeleider had ons de gevleugelde woorden “Quien monta, manda!” toegeworpen en ik voelde me een volwaardige vaquero :p !
We gallopeerden heuvels op en af, sprongen over kleine beekjes (zeer rustig wel, het springen was ik nog niet meester ) ,balanceerden op zandbergen en baanden ons een weg tussen dichtbegroeide bosjes. De paarden deden perfect wat we van hen verlangen en de gids gaf ons dan ook veel vrijheid. Het gevoel dat je hebt als je met een paard een heuvel op gallopeert is moeilijk te beschrijven, maar je voelt je ongelooflijk vrij. Wind in de haren, prachtig uitzicht en onder je –licht pijnlijk- zitvlak een trouwe viervoeter die je met het grootste gemak brengt waar je naartoe wilt. Mega neig, zoals ze in Leuven zouden zeggen J .
Ik had nooit verwacht dat ik paardrijden zo’n geweldige ervaring zou vinden.
Wat een ongewoon grave belevenis! Dit doe ik zeker nog eens.
vrijdag 18 februari 2011
Equador
na een 4-daags verblijf in de surfstad van Peru, vertoef ik nu in Cuenca, Equador. Het reizen is eindelijk begonnen. Morgen trekken we te paard de bergen in. Momenteel ben ik aan het reizen met Wouter, een mede-Antwerpenaar (heerlijk) en Jolinde, een meisje uit Leuven die we hier ontmoet hebben (grappig accent!). Het driekoppig gezelschap zal de komende dagen lief en leed delen. Wat staat er nog op het programma: morgen dus eerst met de caballos de natuur verkennen rond Cuenca, 2 dagen later verlaten we cuenca en is het doel het natuurpark Cajas. Daar gaan we enkele dagen rondtrekken van refugio tot refugio. Hopelijk is mijn slaapzak bestendig tegen de grillige sierra-temperaturen. We shall see : )
Mijn vlucht naar de Galapagos-eilanden staat geboekt op 1 maart met terug vlucht op 15 maart naar Quito, hoofdstad van Equador.
Ik weet dat ik nog veel moet vertellen maar het zal voor een andere keer zijn.
Tot later!
Mijn vlucht naar de Galapagos-eilanden staat geboekt op 1 maart met terug vlucht op 15 maart naar Quito, hoofdstad van Equador.
Ik weet dat ik nog veel moet vertellen maar het zal voor een andere keer zijn.
Tot later!
woensdag 2 februari 2011
even kort
Goed, waar moet ik beginnen?
De laatste 3 weken zijn in vliegende vaart voorbij gegaan. Eerst was er het sociaal project in Patapo, dat overigens een succes was en daags nadien vertrok ik op mijn eerste echt serieuze trip: Arequipa – Puno – Cusco. Gisteren ben ik na een 2-daagse busreis in chiclayo “thuis”gekomen en nu ben ik in zeven haasten alles aan het regelen voor mijn volgend reisje: Cajamarca. Ik denk dat het me deugd zal doen als ik eenmaal echt opstap ben in dit Zuid-Amerikaanse continent zonder telkens terug te keren naar Chiclayo. 12 Februari vindt het huwelijk van mijn zus plaats en dat wil ik natuurlijk niet missen. Die dag zal ook een beetje mijn afscheid zijn want nadien keer ik normaal gezien niet meer terug naar dit deel van Peru.
Door de afgelopen 19 dagen en vooral de laatste week in Cusco met als kers op de taart het “ontdekken” van Machu Picchu, heb ik gigantisch veel zin gekregen om mijn haven hier te verlaten en het onbekende tegemoet te gaan (natuurlijk geflankeerd door mijn trouwe gezel, Lonely Planet J ).
Ik weet dat ik jullie nog heel veel verschuldigd ben. In de eerste plaats de beloofde foto’s van het project. Door al jullie steun, zelfs uit totaal onverwachte hoek, hebben we samen meer dan 3500 euro verzameld. Het was een zeer geslaagde actie waarbij ik mezelf –hoe zou ik het verwoorden- van mijn meer expressieve kant heb laten zien! Hopelijk spreken de foto’s voor zich.
Vervolgens zal ik trachten wat hersenspinsels over de afgelopen reis neer te pennen. Wat ik al wel kan verklappen is dat Machu Picchu wellicht het toppunt is van alles wat ik hier reeds heb gezien en zal zien. Ik heb er geen woorden voor ... of toch: adembenemend, verbazingwekkend, weergaloos, uniek, mysterieus ... Bezoek het zeker ook eens een keer in je leven!
vrijdag 7 januari 2011
Patapo, Desaguaderos
Je loopt in een overweldigende hitte van huis tot huis met in je hand een notitieboekje en in je hoofd een ingeoefende tekst. We begonnen in 2 groepen van 3 maar al snel splits je op en ga trek je er alleen op uit. Terwijl je het eerste huis achter je laat, verdwijnt ook dat onaangename gevoel van onzekerheid en ga je vol goede moed naar het volgende. 5 Families later loop ik op wolken. Het dringt tot me door dat wat wij hier gaan doen iets speciaal is. Verschillende moeders zijn argwanend in het begin van het gesprek maar vanaf ze me (ons) vertrouwen en weten dat we dit project uit eigen initiatief doen (zonder politiek of religieus motief ), nemen ze een stoel en kan ik even uitblazen in de schaduw terwijl ik hun gegevens noteer: naam familie, namen van de kinderen, geslacht, leeftijd en hun schoenmaat en maat van t-shirt. Als je opkijkt zie je dat er steeds nieuwe gezichten opduiken. De grote ogen die je daarnet nog naar je zag staren vanuit een raam, zie je nu op 10 centimeter van je hoofd meelezen met wat jij noteert. Het jongentje in kwestie draagt geen schoenen, een versleten broek en een zwart t-shirt dat vroeger waarschijnlijk wit was. Hij kijkt op en zegt met een veel te grote glimlach voor zo’n klein gezicht dat ik zijn naam fout geschreven heb. Fantastisch!
In totaal hebben we zo’n 80 families bezocht en zijn de meeste gegevens verzameld geraakt. Nu zal Maud deze gegevens en een exelldocumentje gieten en dan kunnen we onze bestellingen/inkopen gaan doen. Vanavond, vrijdag 7 januari, staat er een vergadering gepland met alle AFS’ers en lokale vrijwilligers waarop we de dag van het project en de voorbereidingen gaan uitwerken. Voor de scoutsers onder de lezers, het voelt aan alsof ik een geldactie zoals dessertenbuffet, italiaanse dagen of BBQ ben aan het voorbereiden. Maar dan zonder enig besef wat de beste manier is om het te organiseren of wat het resultaat zal zijn. We zullen voorlopig het spreekwoord “goed begonnen is half gewonnen” maar als vaandel gebruiken.
Ik wil nog eens mijn dank betuigen aan alle mensen die ervoor hebben gezorgd dat ik dit project kan realiseren. Zonder jullie harde europese valuta zou het veel moeilijker zijn geworden. Nogmaals een dikke dankjewel dus!
Gisteren heb ik enkele foto’s getrokken van Patapo (het dorpje) , zo krijgen jullie ook een beeld.
Meer nieuws volgt zeker nog!
Wij hebben het nieuwe jaar alvast goed ingezet, hopelijk jullie ook!
Groeten,
maandag 3 januari 2011
Fin del año
De eindejaarsperiode net voorbij, het alcoholgehalte dat langzaam terug daalt, het dagdagelijkse leven dat opnieuw in de malemolen van de sleur terecht komt... Ik kan haast niet vatten dat het al 2011 is...
Tiempo pasa volando!
Over 20 dagen –mas o menos- sta ik hopelijk ergens hoog op de top van 1of andere Andesberg neer te kijken over Machu Pichu. Er resten me nog 14 dagen op mijn project en dan begint het reizen. Ik kijk er zeer hard naar uit. Na 5 maanden Chiclayo voel ik dat het tijd wordt om erop uit te trekken. Wat ik verwacht van het reizen weet ik niet . Zal het soloreizen me bevallen? Waar zal ik allemaal verzeild geraken? Wat laat ik achter en wat moet zeker mee? ...Dit zijn slechts enkele van de vele vragen en twijfels die door mijn hoofd waaien maar die me des te meer zin geven om te vertrekken. Onderweg probeer ik zo goed en kwaad mogelijk af en toe iets te posten op de blog. Ondertussen weet ik al dat ik er geen held in ben. Foto’s uploaden duurt hier verschrikkelijk lang en werkt frustrerend op de duur. Maar ik zal een “efforeke” doen.
De eindejaarsperiode is hier zeer leuk verlopen. Anders dan in België maar dat was te verwachten. Een dag voor kerstavond hebben Maud en ik een fogata (kampvuur) georganiseerd in INABIF. Zeer plezant: voor het eerst staken ze onder deskundige leiding van een ervaren scouts J het vuur aan zonder petroleum; marshmellows werden verdeeld en geroosterd (of is het gesmolten?!). Een heerlijk, plakkerig succes!
Het is raar om Kerst in de warmte te vieren maar nog vreemder om het zonder familie of vrienden te doen. Wat staat er dan wel op het menu? Gezellig tafelen maar dan in het Spaans bij de familie van Jan die wat verderop wonen en dat pas om 24u ‘s nachts, Valentino verdragen die zich haast niet meer kan bedwingen om de kadootjes te openen, en dit alles doorspekt met grote porties geduld want –lets face it - het is en blijft Peru J.
Op nieuwjaarsnacht, klokslag 24u, worden hier muñecas (stropoppen) verbrand. Overal zie je kleine brandjes in straten en op pleinen. Hierna is het dan eindelijk tijd om aan tafel te gaan (man, ik had honger!). Zelf heb ik nieuwjaarsnacht eerst gevierd met de chicos van INABIF en daarna met mijn familie. Niet zo bijzonder maar de sfeer zat goed!
Vanavond staat er een vergadering gepland met als enige agendapuntje het uitstippelen van de verschillende projecten waar we het ingezamelde geld voor gaan gebruiken. Ik kan jullie wel vertellen dat we 3 weken geleden naar de albergue de niños “Santa María Josefa” zijn gegaan. We hebben hen pañales (pampers)en leche (melk) geschonken en er een voormiddag met de kinderen (peuters) gespeeld. Mijn,euhm, jongleerkunsten kwamen toen nog eens van pas. ... na een rondleiding door de oudste zuster (ze is 25 jaar geleden van Spanje naar hier gekomen en ... gebleven) kreeg ik het toch even moeilijk. We werden binnengeleid in een kamer gevuld met baby’s (18!) die er niet meer zouden zijn zonder de opvang en zorg die ze hier krijgen. De zusters spenderen al hun tijd aan hun kroost, 18 baby’s en ongeveer 25 peuters en kleuters. ... Ik kan hen alleen maar bewonderen en er ’s nachts over liggen pìekeren... Als ik tijd vind ga ik er zeker nog eens langs.
2 projecten die ook al vaststaan zijn het herstellen en schilderen van de speeltuin van de Aldea die verbonden is aan INABIF. Vaak hebben de adolescenten waardat ik mee werk een broertje of zusje (leeftijd 6-12j)in die Aldea zitten (aan de overkant van de carretera , steenweg). Vandaar dat ik daar ook verzeild ben geraakt en we hier geld voor gaan uittrekken.
Dan is er nog een boerengemeenschap waardat iemand van de lokale vrijwilligers banden mee heeft. Hij zei ons dat deze gemeenschap vaak maar net weet te overleven met wat ze verdienen en dat ze hulp kunnen gebruiken. Vanavond komt er een verantwoordelijke van de plaatselijke parochie (als ik het juist begrepen heb) met ons een woordje wisselen.
Als afsluiter van deze eerste blog-update van 2011 wil ik de mensen bedanken die me een smsje of brief hebben gestuurd en iedereen die het project gesteund heeft (op welke manier dan ook). Het is altijd leuk om nieuws van het thuisfront te horen, ook al komt het met anderhalve maand vertraging aan J ! Binnenkort trek ik erop uit dus brieven die nu verstuurd worden komen niet meer bij mij terecht. Het is maar dat je het weet.
Ik wens jullie allemaal een zeer fijn 2011 toe en laat me een tekst van Stef Bos met jullie delen:
Ik blijf mijn hele leven reizen, ik volg de wegen van de twijfel.
Ik zoek naar wat ik nooit zal vinden want ik wil dwars door de dood heen zingen.
Ik wil proberen iets te maken, ik wil niet breken ik wil niet haten.
Maar op zoek naar mooie woorden , heb ik de liefde vaak verloren.
Ik ben altijd onderweg, ik leef onrustig en onzeker tussen de liefde en de leegte.
Liefdevolle groeten uit Peru
Abonneren op:
Posts (Atom)