a few more pics

http://www.facebook.com/album.php?aid=278285&id=763086169

http://www.facebook.com/album.php?aid=278281&id=763086169

Patapo, Desaguaderos

Je loopt in een overweldigende hitte van huis tot huis met in je hand een notitieboekje en in je hoofd een ingeoefende tekst. We begonnen in 2 groepen van 3 maar al snel splits je op en ga trek je er alleen op uit. Terwijl je het eerste huis achter je laat, verdwijnt ook dat onaangename gevoel van onzekerheid en ga je vol goede moed naar het volgende. 5 Families later loop ik op wolken. Het dringt tot me door dat wat wij hier gaan doen iets speciaal is. Verschillende moeders zijn argwanend in het begin van het gesprek maar vanaf ze me (ons) vertrouwen en weten dat we dit project uit eigen initiatief doen (zonder politiek of religieus motief ), nemen ze een stoel en kan ik even uitblazen in de schaduw terwijl ik hun gegevens noteer: naam familie, namen van de kinderen, geslacht, leeftijd en hun schoenmaat en maat van t-shirt. Als je opkijkt zie je dat er steeds nieuwe gezichten opduiken. De grote ogen die je daarnet nog naar je zag staren vanuit een raam, zie je nu op 10 centimeter van je hoofd meelezen met wat jij noteert. Het jongentje in kwestie draagt geen schoenen, een versleten broek en een zwart t-shirt dat vroeger waarschijnlijk wit was. Hij kijkt op en zegt met een veel te grote glimlach voor zo’n klein gezicht dat ik zijn naam fout geschreven heb. Fantastisch!

In totaal hebben we zo’n 80 families bezocht en zijn de meeste gegevens verzameld geraakt. Nu zal Maud deze gegevens en een exelldocumentje gieten en dan kunnen we onze bestellingen/inkopen gaan doen. Vanavond, vrijdag 7 januari, staat er een vergadering gepland met alle AFS’ers en lokale vrijwilligers waarop we de dag van het project en de voorbereidingen gaan uitwerken. Voor de scoutsers onder de lezers, het voelt aan alsof ik een geldactie zoals dessertenbuffet, italiaanse dagen of BBQ ben aan het voorbereiden. Maar dan zonder enig besef wat de beste manier is om het te organiseren of wat het resultaat zal zijn. We zullen voorlopig het spreekwoord “goed begonnen is half gewonnen” maar als vaandel gebruiken.

Ik wil nog eens mijn dank betuigen aan alle mensen die ervoor hebben gezorgd dat ik dit project kan realiseren. Zonder jullie harde europese valuta zou het veel moeilijker zijn geworden. Nogmaals een dikke dankjewel dus!

Gisteren heb ik enkele foto’s getrokken van Patapo (het dorpje) , zo krijgen jullie ook een beeld.

 http://www.facebook.com/album.php?aid=278955&id=763086169

Meer nieuws volgt zeker nog!

Wij hebben het nieuwe jaar alvast goed ingezet, hopelijk jullie ook!

Groeten,

Fin del año

De eindejaarsperiode net voorbij, het alcoholgehalte dat langzaam terug daalt, het dagdagelijkse leven dat opnieuw in de malemolen van de sleur terecht komt... Ik kan haast niet vatten dat het al 2011 is... 

Tiempo pasa volando!

Over 20 dagen –mas o menos- sta ik hopelijk ergens hoog op de top van 1of andere Andesberg neer te kijken over Machu Pichu. Er resten me nog 14 dagen op mijn project en dan begint het reizen. Ik kijk er zeer hard naar uit. Na 5 maanden Chiclayo voel ik dat het tijd wordt om erop uit te trekken. Wat ik verwacht van het reizen weet ik niet . Zal het soloreizen me bevallen? Waar zal ik allemaal verzeild geraken? Wat laat ik achter en wat moet zeker mee? ...Dit zijn slechts enkele van de vele vragen en twijfels die door mijn hoofd waaien maar die me des te meer zin geven om te vertrekken. Onderweg probeer ik zo goed en kwaad mogelijk af en toe iets te posten op de blog. Ondertussen weet ik al dat ik er geen held in ben. Foto’s uploaden duurt hier verschrikkelijk lang en werkt frustrerend op de duur. Maar ik zal een “efforeke” doen.

De eindejaarsperiode is hier zeer leuk verlopen. Anders dan in België maar dat was te verwachten. Een dag voor kerstavond hebben Maud en ik een fogata (kampvuur) georganiseerd in INABIF. Zeer plezant: voor het eerst staken ze onder deskundige leiding van een ervaren scouts J het vuur aan zonder petroleum; marshmellows werden verdeeld en geroosterd (of is het gesmolten?!). Een heerlijk, plakkerig succes!  

Het is raar om Kerst in de warmte te vieren maar nog vreemder om het zonder familie of vrienden te doen. Wat staat er dan wel op het menu? Gezellig tafelen maar dan in het Spaans bij de familie van Jan die wat verderop wonen en dat pas om 24u ‘s nachts, Valentino verdragen die zich haast niet meer kan bedwingen om de kadootjes te openen, en dit alles doorspekt met grote porties geduld want –lets face it -  het is en blijft Peru J.

Op nieuwjaarsnacht, klokslag 24u, worden hier muñecas (stropoppen) verbrand. Overal  zie je kleine brandjes in straten en op pleinen. Hierna is het dan eindelijk tijd om aan tafel te gaan (man, ik had honger!). Zelf heb ik nieuwjaarsnacht eerst gevierd met de chicos van INABIF en daarna met mijn familie. Niet zo bijzonder maar de sfeer zat goed!

Vanavond staat er een vergadering gepland met als enige agendapuntje het uitstippelen van de verschillende projecten waar we het ingezamelde geld voor gaan gebruiken. Ik kan jullie wel vertellen dat we 3 weken geleden naar de albergue de niños “Santa María Josefa” zijn gegaan. We hebben hen pañales (pampers)en leche (melk) geschonken en er een voormiddag met de kinderen (peuters) gespeeld. Mijn,euhm,  jongleerkunsten kwamen toen nog eens van pas.     ... na een rondleiding door de oudste zuster (ze is 25 jaar geleden van Spanje naar hier gekomen en ... gebleven) kreeg ik het toch even moeilijk. We werden binnengeleid in een kamer gevuld met baby’s (18!) die er niet meer zouden zijn zonder de opvang en zorg die ze hier krijgen. De zusters spenderen al hun tijd aan hun kroost, 18 baby’s en ongeveer 25 peuters en kleuters. ... Ik kan hen alleen maar bewonderen en er ’s nachts over liggen pìekeren... Als ik tijd vind ga ik er zeker nog eens langs.

2 projecten die ook al vaststaan zijn het herstellen en schilderen van de speeltuin van de Aldea die verbonden is aan INABIF. Vaak hebben de adolescenten waardat ik mee werk een broertje of zusje (leeftijd 6-12j)in die Aldea zitten (aan de overkant van de carretera , steenweg). Vandaar dat ik daar ook verzeild ben geraakt en we hier geld voor gaan uittrekken.

Dan is er nog een boerengemeenschap waardat iemand van de lokale vrijwilligers banden mee heeft. Hij zei ons dat deze gemeenschap vaak maar net weet te overleven met wat ze verdienen en dat ze hulp kunnen gebruiken. Vanavond komt er een verantwoordelijke van de plaatselijke parochie (als ik het juist begrepen heb) met ons een woordje wisselen.

Als afsluiter van deze eerste blog-update van 2011 wil ik de mensen bedanken die me een smsje of brief hebben gestuurd en iedereen die het project gesteund heeft (op welke manier dan ook). Het is altijd leuk om nieuws van het thuisfront te horen, ook al komt het met anderhalve maand vertraging aan J ! Binnenkort trek ik erop uit dus brieven die nu verstuurd worden komen niet meer bij mij terecht. Het is maar dat je het weet.

Ik wens jullie allemaal een zeer fijn 2011 toe en laat me een tekst van Stef Bos met jullie delen:

Ik blijf mijn hele leven reizen, ik volg de wegen van de twijfel.

Ik zoek naar wat ik nooit zal vinden want ik wil dwars door de dood heen zingen.

Ik wil proberen iets te maken, ik wil niet breken ik wil niet haten.

Maar op zoek naar mooie woorden , heb ik de liefde vaak verloren.

Ik ben altijd onderweg, ik leef onrustig en onzeker tussen de liefde en de leegte.

Liefdevolle groeten uit Peru