Project in Patapo, febrero
´s Morgens vroeg afgesproken op het hoofdkwartier, gepakt en gezakt met alle kadootjes die we de avond ervoor gezamelijk ingepakt hadden. Een totaal van 160 paar schoenen, 160 shirts en shorts! Wat was dat een werkje. Een lijst met 150 namen, elk met hun taille en schoenmaat… we zijn er even zoet mee geweest. Een tweetal weken ervoor waren we voor de eerste keer samengekomen. Mijn groep van extranjeros (buitenlanders) en een lokale groep van jonge vrijwilligers die elk jaar een sociaal project doen. Dit jaar konden we onze krachten dus bundelen. Onze harde Westerse valuta en hun ervaring, succes gegarandeerd! Na een wat chaotische start splitsten we ons op in verschillende groepjes om activiteiten te verzinnen voor de kinderen( per leeftijdscategorie dus).
Rond 6u30 vertrokken we met een custer (grotere combi of kleinere bus) naar Patapo, een ´dorpje´ in ruraal gebied op een uurtje rijden van Chiclayo. Alles op het dak van de bus en wij, gringos met locals, op weg naar wat hopelijk een memorable dag zou worden. Daar aangekomen werden we begroet door het hoofd van de gemeenschap en hij gaf ons een ruimte ter beschikking (waarschijnlijk was het zijn eigen living) waar we onze spullen konden opbergen en onze cadeautjes konden uitspreiden. Na een halfuurtje van ballonnen opblazen en het afdakje buiten wat te versieren, konden we aan de slag. Het plan om per leeftijdscategorie spelletjes te spelen werd al snel afgevoerd omdat er een 50tal kinderen tussen de 3 en 6 jaar klaarstonden. Dus werd er beslist om voor alle kinderen en aanwezige volwassenen een jongleershow te geven. 2 Clowns gingen de uitdaging aan en voor ik het wist stonden we het publiek op te warmen met een paar danspasjes en improvisatie van het laatste uur. Hierna werd de show gestolen door een zeer begeesterd jongleeroptreden =) Jongens, respect voor al de artiesten die dit als kostgewinning doen. Met een publiek voor je is het allesbehalve simpel, zeker als je –zoals mij- maar een amateur bent. Nu waren de kinderen wel enthousiast en de sfeer zat erin! Ideaal moment dus om de groepen op te delen en om per leeftijd een activiteit te doen. Zo kreeg ik even de tijd om op adem te komen en foto´s te trekken (zweten dat ik deed, niet normaal). Na een uurtje hoogspringen en voetbal voor de de oudsten, tekenen en kleuren voor de middenmoot en puzzelen voor de kleinsten was het zover: cadeautjestijd!
Nog nooit, ik herhaal, NOOIT, heb een ik bende vrouwen zo snel zien rechtspringen en naar een deuropening zien lopen. Misschien moet ik wat meer gaan winkelen tijdens de soldenperiode maar Dios mio, wat was dat. Iedereen had nochtans een bonnetje met daarop geschreven waar ze recht op hadden, maar herhalen dat er genoeg was voor iedereen hielp blijkbaar niet. Daar stonden ze dan, duwend, roepend, zwaaiend met hun bestelbon in de ene hand en een baby in de andere. 2 tevergeefse pogingen van mezelf en talloze van Peruviaanse vrijwilligers zelf om een rij te vormen, bleven onbeantwoord. Gelukkig werd het wat kalmer wanneer een paar van ons zich mengden en ze doorkregen dat er weldegelijk voor iedereen een geschenkje was. Na ongeveer 2 hectiche uren was alles uitgedeeld en zag je her en der kinderen rondlopen met hun nieuwe tandenborstel of in nieuwe kleren. Geweldig! Enkele ouders zijn ons ook komen bedanken en herkenden ons nog van enkele weken geleden toen we langskwamen om alle maten van de kinderen te vragen.
Jaja, het was een geslaagde voormiddag en we hebben veel blije gezichten mogen zien. Nogmaals dank aan alle mensen die hier direct of indirect hun steentje aan hebben bijgedragen. Het project was een succes en onlangs hebben we beslist dat we met het geld dat overblijft een speeltuin gaan vernieuwen van een plaatselijke Aldea “Virgen de la Paz”, een opvangtehuis voor kinderen van 6 tot 12 jaar. Helaas das wel zonder mij want ik zit dan terug in belgenlandje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten