Cuenca achter ons latend, trekken we richting Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Onderweg willen we het nationale park CAJAS bezoeken en er eventueel een dag of 2 rondtrekken. We hadden gehoord dat er een trekkershut voorhanden was dus met een rugzak gevuld met wat snacks, koekjes en water nestelden we ons in wat uiteindelijk een huisje was bij de ingang van het park. Gezellig, koud (gelukkig met verwarmingselement op de slaapkamer) en er was een keuken voorhanden (wat een luxe!).
de eerste dag maakten we in de namiddag een kleine verkennende tocht rondom het trekkershuisje. Wat een prachtige natuur! Volledig onder de indruk en met bakken vol goesting om de volgende dag een langere tocht te maken, gingen we slapen nadat we het eerst gezellig hadden gemaakt met de security/boswachter/concierge van het trekkershuis: open haard en een zeer goedkope fles rum, geen enkele andere combinatie is zo effectief tegen de koude :) .
De volgende dag 16u30... zoekend achter de correcte weg nemen we een aantal foute beslissingen. Na zelfs een kwartje de lucht in te hebben gegooid als ultiem gokmiddel om alsnog de juiste vallei te kiezen, beseffen we tegen 18u dat we zeer waarschijnlijk de nacht zullen moeten doorbrengen onder open hemel op een hoogte van ongeveer 4000 meter in een park waardat een beren zitten, brilberen wel te verstaan.
Nadat we eerst nog voorbij een bosBrand (jaja, met vuur en al :) ) waren gelopen hebben we ons onder een boom op de top van een heuvel gevestigd. Waar onze kaartleesskills ontbraken ( het was echt wel een veel te sumiere toeristenstafkaart, zonder hoogtelijnen, huisjes of wat dan ook dat als referentiepunt kon dienen als je van het te bewandelen pad zou afwijken ! U merk wellicht mijn frustatie hierover. ), konden Wouter en ik wel rekenen op onze scoutsskills om redelijk snel een vuurtje te laten ontbranden. Jolinde, een meisje uit Leuven dat ons vergezelde op dit avontuur, sliep redelijk snel in, terwijl Wouter en ik om de beurt het vuur brandende hielden. Tegen een uur of 11 hoorden we angstaanjagende schreeuwen vanuit de vallei, van achter ons, van links, rechts... FUCK! Berengebrul! Jolinde las snel in het SAShandboek (dat Benji al 7 maanden meezeult maar nog nooit nodig had (Yes, eindelijk zou het nuttig blijken!)) dat je gewoon rustig moet blijven en dat beren je niet snel zelf zullen opzoeken ... man, wat was ik op dat monent blij dat ik dat boek bij had, verdorie toch zeg! ...Euhm, toch maar best dat vuur wat hoger opfikken!
Het boompje dat achter ons stond moest er aan geloven. Tegen 6 uur 's morgens, heel wat berengebrul en verkoolde takken verder, trokken we onze verkleumde spieren van de grond en hervatten we onze weg. Het plan was om "gewoon" exact dezelfde -foute- weg terug te stappen tot we iemand tegen zouden komen die ons zou kunnen helpen.
4 Uur later liepen we achter 2 veehouders die met hun 4 koeien richting snelweg zouden gaan. Eindelijk waren we zeker dat we ergens zouden op uitkomen. In een verschroeiend tempo met haast niets achter onze kiezen (hartelijk dank aan 1 van de vrouwen van de veehouders die ons nog snel een of ander zelfgemaakte suikerkoek en 3 broodjes toestopte, dit is onze redding geweest :) ) volgden we hen een uurtje of twee om dan zelf een door hen aangewezen pad te volgen.
Uiteindelijk na nog eens een uur of 3 later kwamen we aan op de snelweg. Een trucker pikte ons op en bracht ons naar de hoofdingang van het park. Moe en hongerig maar toch ook wel met een voldaan gevoel gingen we richting het hoofdgebouw om onze aanwezigheid kenbaar te maken en onze afwezigheid van de vorige dag te verklaren. Tijdens het oversteken van de parking, merkten we al een heleboek auto's op waarop Wouter de grap maakte dat het waarschijnlijk auto's waren van al de mensen die ons aan het zoeken waren... en inderdaad: 20 boswachters en lokale vrijwilligers waren de afgelopen nacht en dag bezig geweest met ons op te sporen ... Daar stonden we dan met onze mond vol tanden. Ik kan je garanderen dat je niveau Spaans tot in je schoenen zinkt als je voor 4 ernstig tot streng kijkende boswachters staat die je vragen wat er allemaal is gebeurd tijdens de afgelopen nacht en dag. Gelukkig leek onze uitleg hen wel aannemelijk en kregen we geen rekening voorgeschoteld van hun -toch wel zeer mislukte - reddingsoperatie. (bleek nog dat de bewaker waar we de avond voordien een fles rum mee soldaat hadden gemaakt, hen gewoon de foutieve route had aangewezen om ons op te sporen... jongens jongens jongens toch!
Goed, achteraf bekeken was het een heerlijk, spannend en onverwacht avontuur dat ons altijd zal bijblijven.
Check de foto's, het landschap is echt betoverd mooi!
http://www.facebook.com/album.php?id=763086169&aid=294111
Geen opmerkingen:
Een reactie posten