Cuenca, Equador

Zaterdag 19 februari

17u14 , net terug in het hotel aangekomen. Ik laat me op mijn bed vallen, een overweldigende vermoeidheid maakt zich van me meester: Ik sluit mijn ogen even en voel me onmiddelijk wegzinken in wat een heerlijk namiddagdutje zou kunnen worden. Maar slapen doe je ‘s nachts vind ik en dus heis ik mezelf terug recht en zet me achter de computer om mijn unieke dag neer te pennen nu hij nog fris in mijn geheugen zit.

Vanmorgen om 9u werden we opgepikt door een 4x4 range-rover en reden we naar de golvende heuvels buiten Cuenca. Het 50 minuten durende ritje krulde zich langs heuvels en dalen, steeds dieper in het Hobbitachtige groene landschap gevuld met feeerieke huisjes boerderijen, koeien en schapen met op de achtergrond bergen gesluierd in torenhoge witte stapelwolken. De zon leek het allemaal goed te vinden en gaf de final touch door het  landschap te verwarmen met haar heerlijk warme gloed. De dag kon toen al niet meer stuk, en ik…. Ik was volledig klaar voor mijn eerste fullday paardrijtocht (door, over , onder en tussen bergen volgens het reisbureau… yeah right J ).

Eenmaal uit de auto, de paarden gezadeld, was het momento aangebroken om het te bestijgen... Nu moet ik even vertellen dat mijn ervaringen met paardrijden nooit echt een succes voor me zijn geweest. De band die je met zo’n dier moet maken ontbrak me in het verleden wel eens vaker… en dat resulteerde dan in een paard dat vrijwel deed waar zij zin in had. Zo begon het vandaag ook. Ik zat nog maar net in het zadel of het paard vertrok uit eigen beweging naar de uitgang van het domein. Tja, in de verte hoorde ik de gids uitleg geven over hoe je een paard moet leiden maar ik stond dus te ver weg om er iets uit op te maken. Ik was dus volledig op mezelf aangewezen met onder mij een wit, albino paard (idd, vrij vreemd maar het was echt wel zo!) dat hoegenaamd geen enkle intentie had om zich te laten leiden. Dat beloofde...

De eerste 500  meter van de tocht waren dus een krachtmeting tussen Kia, mijn witte merrie, en mezelf. Hoe ik het gedaan heb is me een raadsel maar opeens deed ze perfect wat ik van haar verlangde (wat een heerlijke vrouw!). De teugels losjes in de hand, een trekje naar links en waarachtig, ze ging naar links. Moet het wat sneller? Een kort klikgeluidje met mijn tong en zacht met m’n hielen tegen haar heup en HOP, ze versnelde haar pas. Fantastisch! Onze begeleider had ons de gevleugelde woorden “Quien monta, manda!” toegeworpen en ik voelde me een volwaardige vaquero :p !

We gallopeerden heuvels op en af, sprongen over kleine beekjes (zeer rustig wel, het springen was ik nog niet meester ) ,balanceerden op zandbergen en baanden ons een weg tussen dichtbegroeide bosjes. De paarden deden perfect wat we van hen verlangen en de gids gaf ons dan ook veel vrijheid. Het gevoel dat je hebt als je met een paard een heuvel op gallopeert is moeilijk te beschrijven, maar je voelt je ongelooflijk vrij. Wind in de haren, prachtig uitzicht en onder je –licht pijnlijk- zitvlak een trouwe viervoeter die je met het grootste gemak brengt waar je naartoe wilt. Mega neig, zoals ze in Leuven zouden zeggen J .

Ik had nooit verwacht dat ik paardrijden zo’n geweldige ervaring zou vinden.

Wat een ongewoon grave belevenis! Dit doe ik zeker nog eens.